Muzej Banjičkog logora se nalazi u srcu naše Opštine, ali za njegovo postojanje zna mali broj građana, tvrde posetioci koji su krenuli danas da prvi put posete logor koji je služio za kažnjavanje svih koji su se usudili da se suprotstave nacističkom okupatoru u Drugom svetskom ratu u Beogradu. Posebno interesovanje pokazali su učenici OŠ „Veselin Masleša“ koji su izostali sa redovnih treninga i vanškolskih obaveza kako bi iskazali pijetet prema žrtvama ovog logora koji je bio mučilište u kome su nacisti zatvarali, tukli, mučili, zlostavljali i svakodnevno ubijali muškarce i žene, stare i mlade, pa i decu, Srbe, Jevreje i Rome. Ispred zgrade logora postavljeno je 1969. godine spomen-obeležje, rad Nikole Kolje Milunovića, sa stihovima Svetozara Trebješanina, a tom prilikom otvorena je i spomen-soba.
Logor je formiran 5. jula 1941. godine u kompleksu stare kasarne 18. Pešadijskog puka „Kraljica Marija“ Vojske Kraljevine Jugoslavije i bio je najveći koncentracioni logor u okupiranoj Srbiji tokom Drugog svetskog rata. Komandant logora je bio nemački poručnik Fridrih Vili, a na dužnosti zamenika upravnika nalazio se Radovan Čarapić. Kraj rata i ulazak vojnika Crvene Armije u Beograd naterao je Nemce na povlačenje, ali i užurbano spaljivanje logorske arhive. Zahvaljujući Radovanu Čarapiću, pojedine knjige logoraša su sačuvane, a on lično je pustio na slobodu zatočenike. Sa teškoćom se može reći koliko zarobljenika je boravilo u logoru, jer mnogi nisu ni uvođeni u knjige. Streljani i vešani su kako u samom logoru, tako i u Jajincima. Logor je raspušten 3. oktobra 1944. godine.
Posetiocima i učenicima škole je o razmeri stradanja zatočenika govorio je kustos Andrej Ćirić koji ih je vodio kroz izložbene postavke. Posetioci su videli sobu za mučenje, prostoriju u kojoj su u nehumanim uslovima boravili zatvorenici bez hrane i vode i predmete koje su krišom izrađivali od ostataka tkanine i drveta, kako bi se mentalno držali budnim. Koncentracioni logori služili su za izolovanje, za brže i sporije uništavanje stvarnih i potencijalnih političkih protivnika, kao i pojedinih rasnih i nacionalnih skupina. Iako su ideološki motivi bili primarni, besplatna radna snaga zatočenika imala je veliki privredni značaj. Logoraši su korišćeni za rad dok su bili za to sposobni, a čim bi postali nesposobni za rad, uništavani su, bez obzira na uzrast. Koncentracioni logori oličavaju teror definisan kao „korišćenje straha radi vladanja” i služili su kako za teror uništavanja (genocidni teror) usmeren na potpunu likvidaciju drugih nacionalnih, verskih i etničkih grupa, tako i za teror kao način vladanja, usmeren protiv protivnika u sopstvenom narodu.
Streljanje zatočenika iz logora i zatvora u Beogradu odvijalo se do kraja 1943. godine na predratnom vojnom poligonu u selu Jajinci. Pojedine, veće ili manje grupe logoraša vođene su na streljanje van Beograda. Pojedinačne egzekucije vršene su i u samim zatvorima i logorima, na grudobranu i vešalima. Jevrejske porodice i pojedinci su ubijani u specijalnom vozilu, pokretnoj gasnoj komori. Tela žrtava su transportovana do Jajinaca i tamo polagana u masovne grobnice. Pored pobrojanih funkcija koncentracionih logora Banjički logor je imao još jednu. Naime, ni u jednoj porobljenoj evropskoj zemlji nije bila propisana kvota po kojoj se za jednog poginulog nemačkog vojnika strelja sto ljudi kao u Srbiji. U tom sklopu Banjički logor je bio jedno od sabirališta u kome su okupacione vlasti držale pri ruci taoce, kojima su u svako doba mogli da dopune suludu kvotu za streljanje – sto Srba za jednog poginulog Nemca, a pedeset glava za jednog ranjenog nemačkog vojnika. To je bila osnovna namera njegovih osnivača. A uz nju idu i one ostale: čoveka ne treba samo ubiti, već ga treba, u rastojanju od prozivke do prozivke, od smrti do smrti, do kraja poniziti, iznuriti glađu i zlostavljanjem, lišiti svih onih znamenja kojima civilizacija štiti čovekovu ličnost.
Kroz ovaj zloglasni logor prošlo je 250 hiljada ljudi, od čega je 30 hiljada streljano na stratištu u Jajincima.
Posetioci su obišli rodnu kuću jednog od najvećih srpskih vojskovođa i stratega srpskog naroda, slavnog Stepe Stepanovića u Kumodražu. Učenici OŠ „Veselin Masleša“ su mnogo toga znali kada su došli da obiđu rodni dom Voždovčanina koga su uvažavali srpski i saveznički vojnici, a čija je vojnička slava ostala u analima svetske istorije. U kulturno –istorijskom nasleđu Voždovca koja su zaštićena zakonom pripada i Muzejski kompleks rodne kuće vojvode Stepe Stepanovića u Kumodražu. Kao nepokretno kulturno dobro i spomenik kulture, Kompleks čine kuća izgrađena sredinom 19. veka, ambar, pomoćna prostorija, dvorište i voćnjak. U kući u kojoj se 1856. godine rodio vojvoda Stepa, nalazi se stalna postavka Vojnog muzeja sa autentičnim eksponatima iz Prvog svetskog rata i života velikog srpskog vojskovođe iz svih ratova od 1876. do 1918. godine. Vojvoda Stepa, Ministar vojni i komandant Armije je smatrao da se Otadžbini mora dati sve, a da se od Otadžbine ništa ne uzima. Posetioci su pažljivo obišli muzejsku postavku sa fotografijama, novinskim člancima sa govorima i tekstovima velikog srpskog vojvode i faksimilom medalja koje je osvojio u vojničkoj karijeri tokom koje je neprestano isticao da duboko veruje u Vaskrs svoje Otadžbine i dobrotu i snagu malog i junačkog srpskog naroda.